Z serii: Wyprawy Kuby - Zdobywamy górę Źar.

  6:00 rano - wstałem. Wstałem o 6:00 w SOBOTĘ. Dzisiaj nasza super sekta miała jechać na coś w stylu "rekolekcji". Szczerze mówiąc byłem sceptycznie nastawiony do tej wycieczki, ale jeszcze bardziej się załamałem gdy przyszedłem na miejsce zbiórki - pod kościół...

  Ech... o ile nasza grupka tworzy dość fajną społeczność, to w kwestiach wycieczek nie ma co na nią liczyć.

  Około ósmej podjechaliśmy pod kościół w sąsiedniej parafii, z której busem wyjechaliśmy w kierunku miejsca, gdzie miały odbyć się nasze rekolekcje... Jechaliśmy z kilkunastoma osobami z tej właśnie parafii, a także z ich księdzem jako opiekunem.

  Na początek zatrzymaliśmy się w pewnej małej kapliczce, gdzie miała się odbyć krótka adoracja. Powitał nas tam bardzo sympatyczny lokalny ksiądz. Podobno pracował kiedyś z podopiecznymi pobliskiego szpitala psychiatrycznego. Widać to po jego podejściu do ludzi.

  Później jeszcze wyściskał i wycałował tego chłopaka "po ciociemu". Rany... pierwszy raz widziałem, żeby ktoś tak się zachwycił czytaniem. No, ale cieszmy się z małych rzeczy!

  Po adoracji była krótka msza i szybka spowiedź, a po wszystkim pojechaliśmy pod górę Żar. I wtedy nadszedł punkt kulminacyjny naszej wycieczki - zdobywanie Żaru...

  Ogólnie... to nienawidzę gór. Zawsze jest mi tam duszno, gorąco, bolą mnie nogi i czuję się, jakbym miał zaraz umrzeć.

  Od zawsze miałem złe wspomnienia związane z górami. Praktycznie na każdej wycieczce szkolnej nauczycielki musiały mnie ciągnąć, bo zawsze szedłem na końcu i męczyłem się po 100 metrach... Tym razem było podobnie.

  Kiedy doszliśmy na górę to wszyscy wytchnęli z ulgą. No może oprócz mnie - ja odreagowałem to trochę inaczej...

  Przez chwilę posiedzieliśmy na tym szczycie i pogadaliśmy na różne tematy. Ogólnie to zrobiliśmy takie  "minispotkanie" oazowe. Przy okazji zdążyłem bardzo polubić księdza, który robił za naszego opiekuna. Zapunktował u mnie głównie dystansem do siebie.

  No i w ten sposób - biorąc pod uwagę zasady logiki - moja rodzina powiększyła się o jakieś 12 osób. Ale przyznam szczerze, że czasami naprawdę fajnie jest przełamać takie ograniczenia w stosunkach międzyludzkich.

  Gdy nasze spotkanie się skończyło - zeszliśmy z góry. Postanowiłem odizolować się od innych... Włączyłem mp3, ubrałem słuchawki, by schodząc zatracać się w piosenkach Edyty Górniak.

  Na koniec jechaliśmy do takiego "domku letniskowego", gdzie robiliśmy grilla i śpiewaliśmy różne piosenki na pomoście. Obawiam się, że ludzie, którzy siedzieli nieopodal pomyśleli sobie o nas coś nieprzyzwoitego...

  Około 16:00 zaczęliśmy sprzątać syf, który po nas pozostał i zebraliśmy się do busa. I bardzo dobrze, bo po tej całej wyprawie mój mózg chyba już na dobre przestał funkcjonować...

  Droga powrotna minęła dość przyjemnie, ale zaraz po wejściu do domu padłem i leżałem... TAK BARDZO bezczynnie.

  No, ale muszę powiedzieć, że to był WSPANIAŁY wyjazd! Nie zapomnę go baaardzo długo i szczerze mówiąc - liczę na to, że uda mi się podpiąć do innych takich wyjazdów! Pomimo wielu niedogodności - było naprawdę świetnie!